از بهترين توصيفاتي که راجع به حضرت امام حسين (ع) شده، توصيفي است که حضرت ولي عصر ارواحنا فداه راجع به آن حضرت کرده است؛ آنجا که در خطاب خود به جد بزرگوارش امام حسين (ع) مي گويند:
«کُنتُ لِلرَّسُولِ وّلَداً وً لِلقُرآن سَنَداً وَ للاُمَّه عَضُداً وَ فِي الّاعَهِ مُجتَهِداً حافِظاَ لِلعَهد وَ الميثاق ناکِباَ عَن سُبُلِ الفُسّاق تَناوه تأوه المَجهُود طَوِيل الرُکُوع وَ السُّجُود زاهِداَ فِي الدُّنيا ژُهدَ الرّاحِل عَنها ناظِراَ بِعَين المُستَوحِشِينَ مِنها»
تو اي حسين! براي رسول خدا فرزند و براي قرآن سند و براي امت بازوئي بودي، در طاعت خدا تلاشگر و نسبت به عهد و پيمان حافظ و مراقب بودي، از راه فاسقان سر بر مي تافتي، آه مي کشيدي، آه آدمي که به رنج و زحمت افتاده، رکوع و سجود تو طولاني بود، زاهد و پارساي در دنيا بودي، زهد و اعراض کسي که از دنيا رخت برکنده است، با ديده ي وحشت زدگان بدان نگاه مي کردي.
در اين عبارات، بسيار جالب و روح افزا جدّ بزرگوار خود حسين (ع) را با ده عنوان وصف کرده است:
1. امام حسين (ع)، فرزند سول خدا (ص) بود، او نواده ي پيامبر اکرم به شمار مي رفت، و رسول خدا او را فرزند خويشتن مي خواند.
2. او سند و پشتوانه ي قرآن بود. قرآن، با اتکاء به وجود مقدس امام حسين (ع)، در جهان استقرار و گسترش يافت و هر آنچه را که قرآن کريم، در قالب الفاظ، بيان فرموده در وجود مطهر حسين (ع) رؤيت و مشاهده مي شود.
3. آن حضرت بازوي امت بود، امت اسلامي با وجود حضرت حسين (ع) داراي بازويي پر توان و قدرتمند بوده و هستند و به همين دليل مي توانند همه ي قدرتهاي ضد خدايي را در هم بشکنند و نابود سازند.
4. امام حسين (ع) در راه اطاعت پروردگار، سخت کوش و تلاشگر بود. دعا، نيايش، ابتهال، نماز و مناجات شبانه ي وي در تاريخ، ضبط شده و خود مايه ي اعجاب آدمي است.
5. آن بزرگوار نگهدار عهد و ميثاق بود. عهد و پيمان با خداوند يا با مردم را هرگز نقض نکرد و ثابت و استوار روي پيمان خويشتن مي ماند و وفا مي کرد.
6. او از راه و روش فاسقان و فاجران روي گردان بود. هرگز روي به آنان نياورد و تمايل به سوي آنان نکرد و چطور ممکن است کسي که فناء في الله پيدا کرده به مخالفان فرمان پروردگار روي بياورد و به آنان تمايل پيدا کند؟
7. امام حسين (ع) دردمندانه آه مي کشيد، چون ناله ي کسي که سخت به رنج و زحمت افتاده و بار سنگيني از غصه و اندوه در دل دارد و در سينه اش جراحتي التيام ناپذير است.
8. رکوع ها و سجودهاي طولاني داشت، مدت ها در حال رکوع و سجود مي ماند و ذکر خدا مي کرد. به نظر مي رسد که اين جمله، رمز شوق عميق و ريشه دار آن بزرگوار به معبود و محبوب حقيقي اش خداوند متعال است و چون از خلوت با خدا و انس به ذات لايزال او لذت مي برد از اين رو سجده را که درست خلوت با خداست طول مي داده و احساس خستگي نمي کرده اند.
9. سيدالشهداء (ع) نسبت به دنيا زاهد، بي رغبت و بي علاقه بود دنيا در نظر مبارک و خدا بين آن حضرت، جلوه و جلا و فروغ و بهايي نداشت چنان از دنيا اعراض کرده بود که گويا بکلي از آن برکنده شده و قدم در سراي ابدي و جهان آخرت گذاشته است.
10. نظر امام حسين (ع) به دنيا نظر وحشت زدگان بود. آنجا که نظر ديگران نظر خريداري و نگاه عاشقانه بود، نظر آن بزرگوار به دنيا نظر انسان وحشت زده بود و نگاهش، نگاه دل بريدگان از آن، و بالاخره او از دنيا و زرق و برق آن در فرار بود که اين چيزها در چشم انسان دريا دلي چون امام حسين (ع) کمترين فروغي ندارد.
نظرات شما عزیزان:
